ماهی همیشه تشنه ام در زلال لطف بی کران تو
                                             می برد مرا به هر کجا که میل اوست
                                                                 موج دیدگان مهربان تو

مگه قلب آدم چقدر می تونه سختی تحمل کنه
غم دل شکستم و عشق از دست رفتم و
به آسمون گفتم دلش گرفت و ابراشو جمع کردو به حالم گریستند
به زمین گفتم از خشم و اندوه به خود لرزید
به باد گفتم طوفان به پا کرد
به گل سرخ گفتم پرپر شد
به نهر گفتم خشک شد
به سار گفتم پرید
حالا خودت بگو ...حالا که هیچ کدوم طاقت شنیدن ندارن آخه بی انصاف مگه قلب من چیه که باید یه تنه این همه غمو تحمل کنه...
                                                                          سحر (دل شکسته)                                                                                                  

من همون پرنده ام که
                              توی آسمون چشمات 
                                                             پرامو بستم و گفتم
                                                                                         میمیرم واسه نفسهات
                                                                                                                                      
                                                                                                                   سحر