کنار پنجره نشسته بودم داشتم بیرون رو نگاه می کردم که یه کبوتر
آمد و لب پنجره کز کرد و نشست...تنهای تنها...یه گوشه خودشو باد
می کرد و به افق خیره شده بود...روزها از پی هم می گذشت و
من و کبوتر خیره به افق و منتظر می نشستیم ،غروب که می شد
کبوتر پر می زد و من می رفتم...چند روزی گذشت و خبری از کبوتر
نشد که نشد...تا اینکه یه روز که منتظر آمدنش بودم کبوتر با یه کبوتر
دیگه پاشد آمد کنار پنجره ،زل زده بود تو چشمام انگار می خواست بگه من پیدا کردمش ؟...حس حسودی تو وجودم رخنه کرداحساس
کردم می خواد افه بذاره و برخ بکشه که من به وصالم رسیدم....
قلبم تلقی صدا داد و شکست و یه قطره اشک آروم سر خورد
رو گونه هام.همون موقع بود که فهمیدم کبوتر هم از من خوشبخت تره من که بیشتر ازون عمر کردم عشقم و به هر کی دادم پس فرستاد هر کی از سر راه آمد یه لگد زد بهشو...گفت به جهنم...بسوز
حالا سالهاست که منتظرم بیای...من تنهاترین کبوتر این ناحیه ام
باور کن پرواز رو از خاطر بردم...منتظرم بیای و من زیر گرمای بال و پرت جا بدی و من زیر سایت احساس آرامش کنم...نذار جلو اینهمه
پرنده کنف بشم؟؟!!!!!