پیله های سیاه

تاریک بود نمی دیدم خوب دقت کردم ...دورم تار تنیده شده بود ..پیله های سیاهی بود

پیله های سیاه

تاریک بود نمی دیدم خوب دقت کردم ...دورم تار تنیده شده بود ..پیله های سیاهی بود

مگه قلب آدم چقدر می تونه سختی تحمل کنه
غم دل شکستم و عشق از دست رفتم و
به آسمون گفتم دلش گرفت و ابراشو جمع کردو به حالم گریستند
به زمین گفتم از خشم و اندوه به خود لرزید
به باد گفتم طوفان به پا کرد
به گل سرخ گفتم پرپر شد
به نهر گفتم خشک شد
به سار گفتم پرید
حالا خودت بگو ...حالا که هیچ کدوم طاقت شنیدن ندارن آخه بی انصاف مگه قلب من چیه که باید یه تنه این همه غمو تحمل کنه...
                                                                          سحر (دل شکسته)                                                                                                  

نظرات 1 + ارسال نظر
زهرا چهارشنبه 16 شهریور‌ماه سال 1384 ساعت 04:43 ب.ظ http://ghazaliyat.blogsky.com

سلام سحر خانم
مثل این که بد جوری دلت و شکستهولی بابا
بی خیال این دنیا که آدم آخرش باید همه چیز رو
بزاره و بره ارزش غصه خوردن نداره.
وبلاگت خیلی خوب بوداز این که به من سرزدی ممنون
امیدوارم شاد باشی

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد